Ik checkte je mail, dat doe ik wel vaker. Soms komt er nog iets binnen. Zoals laatst een mailtje van de autogarage. Ik heb ze teruggemaild met de vraag je uit het systeem te halen.
Vandaag zat er een mailtje van Icloud in je inbox. Ik dacht dat het spam was maar wilde het toch even checken. En voordat ik het wist bevond ik me in jouw leven. Mijn hart ging sneller kloppen en ik kon m’n tranen amper bedwingen. Ik zag foto’s die jij had gemaakt, screenshots van dingen die jij belangrijk vond en filmpjes. Even wilde ik snel uitloggen, het voelt toch raar om in jou privé leven te snuffelen. Maar eigenlijk wilde ik me heel graag eventjes in jouw wereld bevinden.
Bewegend beeld van jou, ik hoorde je stem. Ik zag veel vakantiefotos. Vrolijke, gekke foto’s van jou met vrienden en vriendinnen. Het ‘perfecte’ plaatje. Maar ik zag ook enkele foto’s van medicijnverpakkingen, grote blauwe plekken op je lichaam, foto’s genomen uit een ziekenhuisbed, een infuus in je arm en een screenshot van een medische informatie site. Het verkeerde plaatje.
Ik ging op zoek naar een foto van jou en mij. Zal ik dan toch nog onze laatste foto samen vinden? Ik scrollde door momentopnames van je leven maar zag geen zelfgemaakte foto van ons. Ik kon terug tot 2013 maar vond niet wat ik zo graag wil hebben. Je was wel met me bezig want ik zag een paar foto’s van oude foto’s van ons. Van toen we nog jong en onbevangen waren. Twee weken voor je overlijden maakte je een screenshot van mijn header op Facebook. Je had me opgezocht via de zoekfunctie. We waren geen connecties op Facebook. Maar verbonden aan mij, zal je altijd blijven. Slaap lekker lief zusje.