Toen het me nog nooit was overkomen, van zo dichtbij, kon ik me er een voorstelling bij maken. Ik dacht te weten hoe het ongeveer moest zijn, als een dierbare overlijdt. Ik kan me goed inleven in anderen en zelfs wakker liggen als er iets naars met iemand gebeurd. Meeleven, al dan niet in stilte, doe ik altijd. Maar het echte gevoel, dat gevoel diep van binnen, dat ken je pas als het je overkomt weet ik nu.
Het gevoel van een leegte die door niets of niemand ooit nog opgevuld kan worden. Een constant gemis, het ontbreken van iemand die er gewoon hoort te zijn. De stille pijn en het verdriet. Ik was vandaag, vier maanden na jouw afscheid, bij een andere verdrietige crematie. Ik steek vandaag drie kaarsjes aan want sinds jouw overlijden zijn er nog twee belangrijke personen van twee dierbaren van mij, te vroeg heen gegaan. Elke situatie is uniek en geen gevoel hetzelfde. Maar ik weet nu een beetje beter hoe het is om iemand te moeten missen die echt nooit meer terug komt. En daarom is het extra verdrietig. Slaap lekker lief zusje