Ik scrolde door de foto’s op m’n telefoon toen ik ze tegenkwam. Foto’s van mam, onze broer, ik… en jij. Niets klopte aan de plaatjes. We stonden met z’n drieën aan de rand van jouw kist, armen om elkaar heen en tranen in onze ogen. Naast de kist waar je nooit meer uit zou komen. Ik weet nog dat ik het best raar vond, op de foto met m’n dode zusje. Maar ik wist ook dat het wel eens een waardevol plaatje kon zijn.
Het laatste levende beeld van jou dat in m’n hoofd zit, is die ene keer in het ziekenhuis. Ik denk dat het zo’n twee jaar geleden is. Je was ‘van de trap gevallen’ en zag bont en blauw. Ik weet ook nog goed hoe ik me toen voelde. Ik stond te trillen op m’n benen, voelde me machteloos en voor de zoveelste keer door jou in de maling genomen. Ik wilde boos op je zijn en je flink de waarheid vertellen. En tegelijkertijd wilde ik je vasthouden en zeggen dat alles goed zou komen. Dit was de laatste keer dat ik je levend zag.
Een zoektocht naar de laatste foto samen is onbegonnen werk. En hoewel ik verlang naar weer een foto samen, een aanraking van jou, kijk ik graag naar de foto’s van toen alles nog ‘goed’ was. En de foto van jou in je kist is me nu zóveel waard. Ik hou ‘m voor mezelf en kijk er niet graag naar. Maar ik ben heel blij dat ‘ie is gemaakt. Hoe raar, bizar en intens verdrietig ook.. Slaap lekker lief zusje.
3 gedachten aan “De laatste foto”
Reacties zijn gesloten.