Maand: maart 2019

Jij was ook gek op papa’s pianospel. Hoorde hij een liedje of een medolietje op tv, dan stond hij op uit zijn stoel, dacht even na en ging dan achter de piano zitten. Hij neuride het medolietje nog een keer, zette zijn vingers op de toetsen en speelde het deuntje bijna gelijk foutloos na. Hij genoot ervan. En dat doet hij nog steeds. Hij speelt nu altijd dezelfde nummers maar het gaat hem nog goed af. Ik ben zo blij dat hij dat nog kan en dat hij daar echt plezier aan beleefd.

Toen we klein waren moesten we allebei op pianoles. Jij had best talent en genoot er meer van dan ik. Ik vind de piano een prachtig instrument en ik wou dat ik jullie talent had. Maar ik had het geduld niet om elke keer weer te oefenen. Jij speelde soms met papa samen.

Je wilde een piano aanschaffen en had via internet een tweedehands gevonden. Je had er interesse in en mailde heen en weer over de afmetingen en de staat van de piano. Ik zag een mailtje van de eigenaar langskomen in je mailbox. Hij vroeg zich af waarom hij niets meer van je gehoord had…

In mijn Spotify staan inmiddels een aantal afspeellijsten met pianomuziek. Ik luister het graag in de auto, en dan lekker hard. De klanken brengen me een beetje dichter bij jou en papa. Slaap lekker lief zusje.

Mijn wereld was donker geworden. Zwarte wolken hingen boven mijn hoofd. Het leven kende amper nog blije onbezorgde momenten. Alles koste me veel energie. Ik wilde het liefst niemand onder ogen komen en had al helemaal geen zin in sociale interacties. Een vriendelijke groet van de kassière bij supermarkt was al te veel, laat staan een afspraak met een vriendin. Ik ben goed in het dragen van een masker maar ook daar werd ik minder goed in. Ik had zoveel om voor te leven, maar ik zag het niet meer. Stilletjes huilde ik. Vaak was ik niet te genieten. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een geduldige lieve vriend want de wereld kon me gestolen worden. Het liefst lag ik de hele dag onder een deken met bergen chocola. Ik wilde alleen zijn, ontsnappen aan alles en iedereen om me heen.

Ik kon niet langer omgaan met jouw struggles in het leven. Ik zag je worstelen maar voelde me machteloos. Het enige wat ik wilde, is dat het goed met je zou gaan. Wat we ook probeerden, jij trok je eigen plan. Mijn continue angst, bezorgdheid en verdriet namen de overhand waardoor ik twee jaar geleden afstand van je moest nemen om mezelf te beschermen. Mijn leven ontspoorde doordat jij de jouwe niet op de rit had. Het is er in de loop der jaren ingeslopen. En hoewel ik je niet meer zag, zat je 24/7 in mijn hoofd.

Ik gunde je de wereld maar je had het moeilijk. Al van kleins af aan was je op zoek naar liefde en erkenning. En ik herken mezelf in je zoektocht, ik begreep het. Je deed zo je best en was bij iedereen geliefd. Toch vond je jezelf niet veel waard en zorgde je liever voor een ander dan voor jezelf. Je stak je kop in het zand als jij hulp nodig had. Of je verzweeg dat je hulp nodig had. We hebben alles geprobeerd maar helaas maakte het niets uit. Je was niet happy met jezelf, iets wat wij als familie en je vrienden ook, moeilijk konden geloven. Je was lief, mooi, grappig en je vrienden konden altijd op je rekenen. Uiteindelijk werd je ziek, iets wat je lange tijd ontkend hebt, niet wilde weten of gewoon echt niet doorhad. Ons vertelde je niets. Tot je eind vorig jaar voor de zoveelste keer in het ziekenhuis belandde. Daar heeft je lichaam het uiteindelijk opgegeven en ben je overleden.

Na vele tranen, ongeloof en intens verdriet durf ik te zeggen dat ik me beter voel. De zon is weer gaan schijnen en ik kijk voorzichtig naar de toekomst. Ik huil mezelf niet meer elke avond in slaap. Ik kan weer uitkijken naar een afspraak met een vriendin en op straat durf ik weer mensen aan te kijken. Op een vrije dag heb ik zelfs zin om iets te ondernemen en mijn korte lontje is er niet meer elke dag. Ik ben er nog niet en ik ben wel eens bang voor een terugval, dat dit een tijdelijke opleving bleek. Maar stapje voor stapje merk ik dat ik weer zin krijg in het leven. Dat gevoel heb ik lang niet gehad en voelt nog wat onwennig.

Het is me de laatste twee jaar spijtig genoeg niet gelukt ditzelfde gevoel te ervaren, al heb ik echt mijn best gedaan. Mijn angst en onzekerheid over jou kon ik geen plekje geven. Ik voel me zo schuldig dat, nu jij dood bent, ik me beter voel. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, het is gegaan zoals het is gegaan en helaas krijg ik je er niet mee terug. Jij mocht niet dood, we horen samen te zijn. We waren nog lang niet klaar. Je had nog zoveel om voor te leven, je wordt nu door zovelen ontzettend gemist. Had ik maar, wat als… Het maakt niet meer uit, je komt nooit meer terug. Waarom is het me niet gelukt sterk genoeg te zijn om samen met jou een weg te vinden in deze wereld? We hadden zoveel gemeen. Mijn liefde voor jou was eindeloos en dat zal het altijd blijven. Slaap lekker lief zusje.

Toen het me nog nooit was overkomen, van zo dichtbij, kon ik me er een voorstelling bij maken. Ik dacht te weten hoe het ongeveer moest zijn, als een dierbare overlijdt. Ik kan me goed inleven in anderen en zelfs wakker liggen als er iets naars met iemand gebeurd. Meeleven, al dan niet in stilte, doe ik altijd. Maar het echte gevoel, dat gevoel diep van binnen, dat ken je pas als het je overkomt weet ik nu.

Het gevoel van een leegte die door niets of niemand ooit nog opgevuld kan worden. Een constant gemis, het ontbreken van iemand die er gewoon hoort te zijn. De stille pijn en het verdriet. Ik was vandaag, vier maanden na jouw afscheid, bij een andere verdrietige crematie. Ik steek vandaag drie kaarsjes aan want sinds jouw overlijden zijn er nog twee belangrijke personen van twee dierbaren van mij, te vroeg heen gegaan. Elke situatie is uniek en geen gevoel hetzelfde. Maar ik weet nu een beetje beter hoe het is om iemand te moeten missen die echt nooit meer terug komt. En daarom is het extra verdrietig. Slaap lekker lief zusje

Ik was thee aan het maken toen ik je wilde appen. Zomaar even een blij moment met je delen. Best gek, we hadden amper contact de laatste twee jaren. En dus vroeg ik me af hoe het kwam dat ik je nu ineens wilde appen. Het komt denk ik doordat de negatieve gedachtes, angsten, zorgen en de machteloosheid nu weg zijn. Ik duik in oude foto’s van ons, als echte zussen. Foto’s van vroeger toen we klein waren. Op negen van de tien foto’s heb ik je hand vast of een arm om je heen. Ik zorgde graag voor je. Het zijn fijne herinneringen die nu weer gaan leven.

Misschien raar, maar op sommige momenten denk ik er helemaal niet aan dat je dood bent. Dan leef je gewoon. Het komt denk ik door de goede herinneringen waardoor het nu lijkt alsof er niets gebeurd is. Je leeft in mijn gedachten. En soms komt het dan ineens hard binnen en heb ik er veel meer moeite mee dat je echt niet meer terug komt dan eerst. Ik kan het écht nog niet geloven dat je voor altijd weg bent. Kon ik nog maar een keer je hand vastpakken. Konden we nog maar eens een gekke selfie maken. Slaap lekker lief zusje.

Muziek kan bepalend zijn met hoe je dingen doet of ziet. Zo doe ik bijvoorbeeld net even harder m’n best in de sportschool met harde up-beat muziek. Muziek kan me ook uit, of in, een emotie trekken. Soms als ik m’n dag niet heb, verdrietig ben of het even niet meer zie zitten zet ik expres vrolijke muziek op. Niet omdat ik daar dan zin in heb, want als je alles ‘zwart’ ziet, heb je geen zin in vrolijk gedoe. Maar toch ‘dwing’ ik mezelf het toch te doen. Dit helpt me om niet in het negatieve te blijven hangen. Soms geef ik me wel gewoon over aan het gevoel en zet ik juist rustige, wat verdrietigere muziek op. En dan blijft het even ‘zwart’ en dat is dan goed.

Ik kan ook ineens geraakt worden door een nummer. Dan heb ik een goede dag die ineens kan omslaan door het horen van bepaalde muziek, of andersom. Misschien durf ik daarom de speciale Spotify lijst die gemaakt is voor jouw afscheid, nog niet aan te zetten. Het zijn allemaal nummers die jij mooi vond, waar je een speciale herinnering bij had of die iets voor je betekenden. Ik luister elke dag muziek, en jouw afspeellijst komt elke dag voorbij. Soms twijfel ik, maar ik durf het nog niet. Slaap lekker lief zusje.

Ik scrolde door de foto’s op m’n telefoon toen ik ze tegenkwam. Foto’s van mam, onze broer, ik… en jij. Niets klopte aan de plaatjes. We stonden met z’n drieën aan de rand van jouw kist, armen om elkaar heen en tranen in onze ogen. Naast de kist waar je nooit meer uit zou komen. Ik weet nog dat ik het best raar vond, op de foto met m’n dode zusje. Maar ik wist ook dat het wel eens een waardevol plaatje kon zijn.

Het laatste levende beeld van jou dat in m’n hoofd zit, is die ene keer in het ziekenhuis. Ik denk dat het zo’n twee jaar geleden is. Je was ‘van de trap gevallen’ en zag bont en blauw. Ik weet ook nog goed hoe ik me toen voelde. Ik stond te trillen op m’n benen, voelde me machteloos en voor de zoveelste keer door jou in de maling genomen. Ik wilde boos op je zijn en je flink de waarheid vertellen. En tegelijkertijd wilde ik je vasthouden en zeggen dat alles goed zou komen. Dit was de laatste keer dat ik je levend zag.

Een zoektocht naar de laatste foto samen is onbegonnen werk. En hoewel ik verlang naar weer een foto samen, een aanraking van jou, kijk ik graag naar de foto’s van toen alles nog ‘goed’ was. En de foto van jou in je kist is me nu zóveel waard. Ik hou ‘m voor mezelf en kijk er niet graag naar. Maar ik ben heel blij dat ‘ie is gemaakt. Hoe raar, bizar en intens verdrietig ook.. Slaap lekker lief zusje.