Het is jouw dag. Vandaag zou je 36 kaarsjes uitblazen. Ik wilde je een kaart sturen, zoals ik elk jaar nog deed. Maar er is geen adres. Ik wilde je appen en bellen, maar je nummer geeft geen gehoor. Er is nog geen plekje voor jou waar ik heen kan. Deze dag voelt daardoor een beetje onbestemd. Ik wil je liefde geven, maar kan het niet kwijt. Het voelt leeg.
Ik heb behoefte om samen met onze broer en moeder te zijn. Behoefte aan fijne familie om me heen. Pap beseft het niet meer. Ik moet accepteren dat de situatie anders is zoals het plaatje dat ik vroeger in m’n hoofd had. Vandaag kiezen we ervoor om op onze eigen manier stil te staan bij jouw verjaardag. We hebben het alledrie moeilijk op onze eigen manier en hebben onze rust nodig. Het is goed zo en het komt vast weer goed.
Ik wilde en kon deze dag niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Ik voel me fijn op het strand en daar wilde ik heen. De wind, de zee. Ik word er rustig van.
“Grief is like the ocean. It comes in waves, ebbing and flowing. Sometimes the water is calm, and sometimes it’s overwhelming. All we can do is learn how to swim.” Vandaag was de zee kalm maar de golven overwhelming.
Twee februari was jouw dag. Vroeger, nu en voor altijd. Ik steek een extra kaarsje voor je aan. Gefeliciteerd lief zusje.
2 gedachten over “36 kaarsjes”
Reacties zijn gesloten.