Maand: februari 2019

Een hond met een bal in z’n bek staat tot z’n middel in het water. Twee kraaien pikken aan een aangespoelde vis. Een groep mensen verzamelt zich rond een zeehondje die het strand is opgekomen. Een homostel maakt ‘fashion’ foto’s van elkaar. Een vrouw met krukken ploetert zich door het zand. Een andere vrouw is met een metaaldetector aan de weer en lijkt iets gevonden te hebben.

Een vrouw met hoofddoekje geniet samen met haar man en kind van een portie verse kibbeling. Een kindje valt van het klimrek en wordt getroost door een ander kindje. Een moeder gallopeert met haar zwarte paard over het strand. Achter haar hobbelt een klein meisje op een kleine witte pony.

Een man fotografeert met een grote telelens de meeuwen die met hun pootjes in de branding staan, op zoek naar voedsel. Voor me loopt een topmodel met haar vriend, ik herken haar via social media. Bovenaan de boulevard zit een vrouw te werken achter haar Macbook in haar huis met uitzicht op zee.

Een toerist probeert uit te vinden hoe de parkeermeter werkt. In een strandtent zit een gezin bestaande uit vader, moeder en drie kinderen. Ze zijn allemaal bezig op hun telefoon. Een oudere man bekijkt vanuit zijn electrische wagentje op de boulevard de mensen op het strand. Een opa ontvangt zijn aanrennende kleinkind met een dikke knuffel.

Zoveel mensen. Zoveel verhalen. Jij had ook een verhaal. Een verhaal dat je nooit hebt kunnen vertellen. Slaap lekker lief zusje.

Liefde is iets moois. Maar ook iets geks. Zo kon ik mijn liefde voor jou de laatste twee jaar niet goed uiten. Onze relatie was niet meer in balans. We wilden beiden dat we gewoon fijn zussen konden zijn, maar het lukte niet. Ik ben boos, wanhopig, teleurgesteld, bang en verdrietig geweest. En ook jij bent boos, wanhopig, teleurgesteld, bang en verdrietig geweest omdat het even niet werkte. Maar allebei voelden we dit vanuit hetzelfde gevoel: liefde. Haat is er nooit geweest.

Nu je er niet meer bent, kan ik mijn liefde voor jou beter kwijt. Zonder dat negatieve gevoelens de overhand nemen. Ik heb je graag om me heen. Jouw kleding, sieraden, foto’s en andere spullen. Ik vind het fijn om je op die manier nu dichtbij me te hebben.

Liever had ik je fysiek bij me en had ik een echte zussen relatie met je gehad. Had ik je de liefde gegeven die je verdiende als zus. Vandaag, op Valentijnsdag, had je vast en zeker verschillende liefdesbetuigingen gehad. Van vriendinnen, vrienden en stille aanbidders. Want geliefd, dat was je bij iedereen. Slaap lekker lief zusje.

De meeste praktische zaken die komen kijken bij een overlijden, zijn nu afgehandeld. Kerst is geweest, het nieuwe jaar is ingeluid. Het gesprek met de arts is geweest, iets wat toch spanning met zich mee bracht. En ook je eerste verjaardag zonder jou is achter de rug. Er is even ‘rust’.

Ik denk nog steeds 24/7 aan je. Maar niet meer machteloos, met zorgen, wanhoop en angst. Het zijn nu rustige gedachtes. Ik zweef tussen heden en verleden. Haal herinneringen op van vroeger en vraag me af hoe het zou zijn als alles weer goed was gekomen. Soms zijn het fijne gedachtes met een glimlach, soms overspoeld ineens het verdriet.

Ik zie je foto’s, draag je trui en lees mailtjes terug. Op straat zie ik dingen en mensen die me aan jou doen denken en ik praat met vrienden van je. Ik slaap sinds jouw overlijden als een blok. Ineens. Na járenlang ‘s nachts wakker te worden en niet meer te kunnen slapen. Misschien heeft het iets te maken met de zorgen die weg zijn, ik weet het niet. Ik voel rust en had dat jou ook zo gegund. Slaap lekker lief zusje.

Het is jouw dag. Vandaag zou je 36 kaarsjes uitblazen. Ik wilde je een kaart sturen, zoals ik elk jaar nog deed. Maar er is geen adres. Ik wilde je appen en bellen, maar je nummer geeft geen gehoor. Er is nog geen plekje voor jou waar ik heen kan. Deze dag voelt daardoor een beetje onbestemd. Ik wil je liefde geven, maar kan het niet kwijt. Het voelt leeg.

Ik heb behoefte om samen met onze broer en moeder te zijn. Behoefte aan fijne familie om me heen. Pap beseft het niet meer. Ik moet accepteren dat de situatie anders is zoals het plaatje dat ik vroeger in m’n hoofd had. Vandaag kiezen we ervoor om op onze eigen manier stil te staan bij jouw verjaardag. We hebben het alledrie moeilijk op onze eigen manier en hebben onze rust nodig. Het is goed zo en het komt vast weer goed.

Ik wilde en kon deze dag niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Ik voel me fijn op het strand en daar wilde ik heen. De wind, de zee. Ik word er rustig van.

“Grief is like the ocean. It comes in waves, ebbing and flowing. Sometimes the water is calm, and sometimes it’s overwhelming. All we can do is learn how to swim.” Vandaag was de zee kalm maar de golven overwhelming.

Twee februari was jouw dag. Vroeger, nu en voor altijd. Ik steek een extra kaarsje voor je aan. Gefeliciteerd lief zusje.

Daar liepen we weer. In het ziekenhuis waar jij bent overleden. De laatste keer staat nog in m’n geheugen gegrift. Toen liep ik de deur uit en was alles ineens anders. Je was dood. Nu hadden we een gesprek met de arts die geprobeerd had je te redden. Het was vreemd om die aardige man weer te zien, maar tegelijkertijd ook fijn. Hij was degene die zich over je had ontfermd en je tot de laatste adem meegemaakt had. Zijn aanblik bracht me even terug in de tijd. Het maakte me verdrietig. Weer een bevestiging dat het écht geen nare droom is maar de harde werkelijkheid. Je komt niet meer terug.

Wat was de reden van je overlijden? Eigenlijk wisten we het wel. En deze aardige arts had daarom geen verrassingen voor ons. Je lever werkte niet meer. En dat is het begin van het einde geweest. Een paar jaar terug kwam het probleem met je lever al aan het licht. Je deed er niets mee en vertelde ons er niet over. Had het anders kunnen gaan als je wel ingegrepen had? Waarschijnlijk niet. Daarvoor was je al te ziek. Je hield veel voor ons verborgen. Het had niet gehoeven. We wilden alles voor je doen, we deden alles voor je. We hielden van je. En nog steeds. Slaap lekker lief zusje.