Ik wilde het al langer. Een bewijs van mijn liefde voor jou. Een bewijs dat ik echt om je gaf en dat je echt in m’n hoofd en hart zat. Want ook al zagen we elkaar niet, op mijn initiatief, je zat 24/7 in m’n hoofd.
Je wilde het niet geloven, je snapte me niet, je wilde me niet snappen. Maar lief zusje, je was áltijd bij me. Ik kon je niet helpen, niemand kon je helpen, je liet je niet helpen, ik ging er zelf aan onderdoor. Ik wilde zó zó graag dat het beter met je ging. Maar ik voelde me machteloos. Ik was er van overtuigd dat het ooit goed zou komen. Dat we weer als zussen aan tafel konden zitten, thee konden drinken en lachen om gekke foto’s. En dat het goed met je zou gaan. Dat het leven je weer toe zou lachen.
En om je te laten zien dat het menens was, wilde ik een tattoo. Voor jou. Voor mij. Helaas wachtte ik te lang en heb ik ‘m je nooit kunnen laten zien. Ik kan alleen maar hopen dat je diep van binnen mijn liefde voor jou gevoeld hebt.
Maar hij staat er, op m’n pols, een hartje met de eerste letter van je naam. Daar achter een punt-komma, als teken voor hoop en liefde voor diegenen die worstelen met mentale problemen. Speciaal voor jou. Slaap lekker lief zusje.
2 gedachten aan “Voor altijd op m’n pols”
Reacties zijn gesloten.